Tijd om te wennen

We zijn nu drie weken op curacao. Wat is er ontzettend veel gebeurd, in ieder geval voor ons gevoel. We hebben al drie verschillende verblijfplaatsen gehad (waarbij we tot op de ‘verhuisdag’ nog niet wisten waar we heen gingen). We hebben al vier verschillende auto’s gereden (je kunt hier echt niks beginnen zonder auto). We hebben heel veel nieuwe mensen ontmoet, waardoor we leren over de verschillende culturen hier op curacao. Flink wat uurtjes klussen om ons toekomstige huis bewoonbaar te maken. En ondertussen zorgen dat de kinderen lekker in hun vel zitten, temidden van alle veranderingen.

Er zijn veel dingen waar we aan moeten wennen:
Omrekenen: van euro’s, liters en meters, naar guldens, gallons en inches. Hoeveel wilt u van deze verf mevrouw, een gallon en een kwart-gallon? … geen idee hoeveel dat is…
Sociale patronen: ineens realiseer je je dat wij als Hollanders best wel suf begroeten, gewoon ‘hoi’ in t voorbijgaan zie je hier echt niet. Altijd enthousiaste begroetingen, knuffels (brasa), hoe is het, goed je te zien! En, belangrijk detail: één zoen. Ik kan je vertellen dat t best een beetje gênant is als je uit automatisme steeds probeert om mensen vaker te zoenen dan zij van plan waren…
Loketjes: ongeveer alles wat je in Nederland online regelt, moet hier aan een loketje. Van het afsluiten van een verzekering tot het betalen van je gas-water-licht. En dat kost tijd…
Mensen die voor je tanken en je boodschappen inpakken. Door mijn hoofd gaat dan: dat kan ik best zelf, heeft toch helemaal geen nut, wat wordt er nu van mij verwacht, meehelpen of werkeloos toekijken (spiekt om zich heen wat anderen doen), en moet ik m nou een fooi geven voor deze ongevraagde dienst? Ik ben toch een echte Hollander :).
Prijzen: de meeste boodschappen zijn hier duurder, sommige veeeel duurder… 11 gulden voor een pak chocolate chip cookies!!
De warmte: vaak heerlijk. Maar als je aan t werk bent loopt t zweet in straaltjes langs je gezicht.
Alles met de auto: voor elk boodschapje en bezoekje stap je in de auto. Fietsen is hier niet zo veilig (in het verkeer en ivm loslopende honden) en lopen te ver. Daar gaan m’n milieuprincipes…
Gif: of je spuit gif… of je hebt beestjes… Kakkerlakken, duizendpoten, dengue-mugjes, mieren… Nog meer principes de deur uit…
Schoon houden: direct na t eten alles afwassen en schoonmaken. Een paar kruimeltjes laten liggen en de mieren komen t voor je opruimen. En wie ons een beetje kent weet dat dit punt best een uitdaging voor ons is 😉

Loketjes ervaring Lucas
We hebben onze eerste auto gekocht! Het is een prachtige Suzuki Liana die ons hopelijk een mooi tijdje van A naar B kan brengen. Zoals gezegd gaat hier alles via verschillende loketjes, zo ook het overschrijven van een auto. Je moet voor het overschrijven van je auto 4x afspraken maken, eerst naar de Belastingdienst, vervolgens naar het keuringslokaal, de verzekering en weer terug naar de Belastingdienst.
Met goede moed en het gevoel dat je overal op bent voorbereid ga ik op pad. Eerst de auto ophalen en meteen doorrijden naar de Belastingdienst met een roze papiertje en de gegevens van de vorige eigenaar. Natuurlijk sta ik niet direct in het juiste rijtje, maar deze afspraak verloopt best aardig en met 20 minuten sta ik alweer buiten. De vriendelijke meneer achter het loketje was erg vriendelijk, maar zei met een ondeugend lachje: nu mag u naar het keuringslokaal, de verzekering en dan weer terug naar dit loket. Dus ik dacht … als het zo makkelijk gaat, ga ik thuis eerst even eten en dan naar de volgende stop, het keuringslokaal.
Na even rondvragen kom ik eindelijk bij het juiste gebouwtje aan. Bij binnenkomst stuit ik direct op een rijtje, ik denk, dat valt mee ?. Ik wil meteen in de rij gaan staan, maar de portier zegt: ga maar naar die mevrouw achter dat bureautje. Dus ik een deurtje door naar de wachtruimte met minimaal 40 zwetende mensen en één bureautje met een mevrouw. Bij de mevrouw lever je wat documenten in en die schuift dat door de deur achter in de wachtruimte. Ik krijg nummer 16 en mag plaatsnemen in de wachtruimte. Dan ontdek ik dat er steeds 5 mensen naar de gang mogen en in het rijtje mogen plaatsnemen. Dan blijken er twee soorten nummers te zijn ? Eerst zijn de gewone keuringen aan de beurt en die zijn ergens in de 50 als ik dat goed kan volgen op mijn beste Papiaments en want de portier roept steeds een rijtje nummers. Opeens schakelt hij over naar de overschrijvingen, en roept overschrijvingen unu, dos, tres, quater… ai … dat gaat nog even duren ?. Maar ik kom voorbereid dus ga geduldig zitten en bekijk vol interesse alle mensen in het veel te krappe kamertje met teveel verhitte mensen. Ondertussen komen er verschillende mensen met haast, kinderen die ze moeten ophalen, slecht te been zijn, heel verdrietig kijken, vrienden zijn van de portier of de mevrouw achter het bureautje tussendoor en die staan eerder dan ik weer buiten. Ik ben nu ruim een uur binnen en we naderen nummer 13 ? … maar blijkbaar vindt de portier het weer tijd voor de gewone keuringen en vervolgd zonder enige haast de hoge nummers. Na 1 uur en 25 minuten is het de beurt aan nummers 16, 17 en 18 om aan te sluiten in het rijtje. Ik ben blij te kunnen tellen in het Papiaments, want de portier heeft erg weinig geduld met mensen die daar geen aandacht voor hebben, dan heb je pech en mag je nog even wachten. Na 10 minuten in het korte rijtje is mijn tweede papiertje binnen!
Stop nummer 3 is de verzekering die ik eerst dacht online even te fixen … maar nee, dat was helaas niet mogelijk. Voor deze afspraak ben ik overgeschakeld op een nieuwe techniek, vroeg je bed uit! 7:45u stond ik voor de deur bij de verzekering en zowaar dat had effect, zonder wachttijd en na 25min stond ik buiten met het 3e papiertje.
Terug naar de Belastingdienst voor de laatste stop, weer in een verkeerd rijtje aangezien iemand dacht dat ik kwam betalen, maar toch gaat het hier nu ook soepel. Het was een interessante kennismaking met het soms ietwat ingewikkelde systeem van Curacao. We zullen hier aan moeten wennen en het heeft ook wel z’n charmes. De volgende keer alle afspraken zo vroeg mogelijk afleggen, dat lijkt nu de beste strategie.

Dingen die weinig moeite kosten om te wennen:
Het strand, op een kwartiertje rijden van huis. Playa Marie Pampoen, ons favoriete ’thuisstrand’, bijna elke avond zijn we hier te vinden. De zonsondergangen zijn adembenemend en elke dag weer anders. Op de Facebook van Lucas kun je er geregeld één vinden, hij blijft toch een fotograaf :). Hier zwemmen we en is het prachtig om te snorkelen en te spelen met de lokale bevolking, elke keer genieten we hier enorm van.
De heerlijk enthousiaste, swingende worship in de kerkdienst.
Vroeg opstaan: het wordt om 20u donker en 6u licht, en dan is t nog lekker koel buiten, lees 29 graden ;).
Buiten eten, we zien uit naar onze porch aan de achterkant van het huis!
Tropisch fruit is hier goedkoper dan appels en peren. Dus eten we watermeloen, papaya en bananen.
Mooi gekleurde vogeltjes, visjes, leguanen, flamingo’s, pelikanen. Volgens Sem is t hier ‘een dierentuin in t echt’.
Broers en zussen: ook al ben je kilometers van huis, zijn mensen totaal verschillend, Gods geest is dezelfde, en dat geeft direct een band. Mooi om zo broers en zussen te ontmoeten.

Woordje van Sem:
Ik heb een eigen stapelbed in de slaapzaal en we hebben een balkon in ons nieuwe huis. Ik ga vaak spelen met Roderick en dan ga ik basketballen en voetballen. Nog een paar dagen wachten en dan is het nieuwe huis af, dan mag alle speelgoed uit de container. Het liefste wil ik de trampoline uit de container, dan kan ik lekker springen. Het leukste op het strand vind ik om te snorkelen met papa in de zee, ik heb al heel veel vissen gezien ook een palingvis en een zwemslang en een zeekomkommer en koraal, teveel om op te noemen. Mijn nieuwe slaapkamer is boven en heeft een mooie blauwe kleur, straks zet ik daar mijn LEGOtrein.

Steun onze missie!
Zoals je op de foto’s kunt zien was er best wel sprake van achterstallig onderhoud in ons huis op het jeugdcentrum. We hebben met veel hulp, zweet, horren, verf en rugpijn het huis flink kunnen opknappen. De eerste weken op onze nieuwe plek zijn erg kostbaar gebleken, daarom willen graag een oproep doen voor (structurele) financiële ondersteuners. Wanneer jij onze missie wil steunen doormiddel van een (periodieke) gift dan kun je dat doen via het rekeningnummer van onze gemeente:

NL77 RABO 0379 9298 21
t.n.v. Stichting De Reddingsark Baarn
o.v.v. tbv zending Curacao